A miúdo sorprende o medo, rexeitamento, temor e desconfianza que a palabra feminismo esperta. Ata as acodes-mulleres, consideradas especialmente reivindicativas, repudian e manifestan o seu rexeitamento a ser consideradas feministas. Falan como feministas, discuten como feministas pero prefiren chamarse anti-machistas.
O feminismo non é o contrario de machismo. O feminismo é un movemento filosófico, sociolóxico e político, que naceu logo da Revolución Francesa co fin de reivindicar a igualdade da muller, en intelixencia e dereitos civís, ao home.
Os machistas son aquelas persoas que, a pesar dos 200 anos transcorridos, aínda non chegaron a crelo.
Por suposto, ao ser o movemento feminista un feito filosófico, este non é un patrimonio exclusivo das mulleres, aínda que sexan estas maioritariamente protagonistas do mesmo.
Moi longa é a historia da loita das mulleres, pero en xustiza hai que dicir que estas non sempre estiveron soas. Xa en 1790 o filósofo Condorcet no seu opúsculo titulado «Sobre a admisión das mulleres na cidadanía», dicía o seguinte: «Ou ben ningún individuo da especie humana ten verdadeiros dereitos, ou ben todos teñen os mesmos dereitos, e quen vota contra o dereito do outro, sexa cal for a súa relixión, a súa cor, ou o seu sexo, renega nese mesmo momento dos seus.»
Olimpo de Gonges, político que foi guillotinado logo de manifestar no art. X do seu «Declaración»: » Se a muller ten dereito a subir ao cadalso, tamén ten dereito a subir á Tribuna?. Ata o último momento da súa vida mantivo este compromiso político.
Ben é certo que coñecidos filósofos como Shopenhauer, Kerkegaard Auguste Comte declaráronse abertamente misoxinos ao cualificar o movemento feminista coma «un motín sen futuro» (sorprende hoxe a súa visión futurista).
Poderían narrar aquí un bo puñado de exemplos da índole dos citados anteriormente que poderían avalar cuan longa, penosa e chea de obstáculos foi a loita feminista. Esta foi o suficientemente extensa e exemplarizante como para que non só non nos avergoñemos de chamarnos feministas, senón que nos sintamos satisfeitas e ata orgullosos de selo.
E esta longa Historia aínda non terminou. Nos limiares do século XXI, cada día na vida das mulleres faise ben patente que a reivindicación dos seus dereitos,debe continuar.
En éraa dos grandes descubrimentos, das viaxes espaciais, e das revolucionarias ?autoestrada da información?, aínda resulta imprescicindibles a celebración anualmente do DÍA INTERNACIONAL DA MULLER, como unha chamada de atención cara aos seres humanos do noso sociedade que persisten, como Balzac, na idea de que ?a muller só debería ser un símbolo: vela real; asusta ?. Eles son os que fan que o movemento feminista pareza non ter fin, coma se cada xeración tivese que volver empezar de novo.
Pois ben, a eles dicímoslles, que unha vez que as mulleres regresamos do «exilio», e xa que nacemos e morremos do mesmo xeito, tambien cremos imprescindible vivir en pé de igualdade; coas mesmas penas , as mesmas alegrías, as mesmas obrigacións e os mesmos dereitos. Consideramos que nunca a Humanidade poderá ser feliz a consta de que a outra metade non o sexa. Desexamos que pronto chegue o día no que non nos sexa necesaria esta celebración, e que este próximo o momento en que todos mulleres e homes, celebremos cada día O DÍA INTERNACIONAL DA HUMANIDADE.
Rosa Gómez Limia
Presidenta da Asociación Teenses pola Igualdade